Моўны вобраз у мастацкай літаратуры і публіцыстыкі.

Вобраз знаходзіцца ў прамой залежнасці ад ідэйна-эстэтычных установак аўтара, светапогляда. Формы апавядання: 1) аўтар апісвае 2)простая мова 3)унутраная мова 4)наўласна-простая мова, ад аўтара, але так, як мог бы сказаць герой. Ад 1, 2, 3 асобы. Вобраз апавядальніка можа і не супадаць з аўтарам.

Мантаж

Публіцыстыка – суб’ектыў, толькі аўтар вызначае стылістыку., адступленні + паэзія

44. Стылістычнае выкарыстанне чужой мовы ў розных тыпах маўлення

Высказывание другого лица, включенное в авторское повествование, образует чужую речь. Ужываецца ва ўсіх стылях

Простая мова: прыводзіцца ад імя той асобы, якой належыць захаваннем звесту, лексічных, марфалагічных і сінтаксічных асаблівасцей. Навуковы і аф-дзедл стыль у выглядзе цытавання, павінна быць поўная адпаведнасць і спасылка на крыніцу. У мастацкай мове – для х-цы дзеючых асоб, захоўваюцца асаблівасці мовы персанажа. Як і у публіцысь.

Ускосная мова. Чужое выказванне словамі аўтара. У залежнасці ад мжты выказвання 2 тыпы: дзелавая – агульны змест без асаблівасцей мовы, эмац каларыту, ці асобныя завагі аўтара ў маст стылі.скрытая ускосная мова – неканкрэтна, агульны змест. Мастацкая ускосная – уводзяцца словы і выразы х-я моўную манеру персанажу, у двукоссі.

Няўласна-простая мова. У мастацкай літ-ры з пункту гледжання аўтара але з захаваннем асаблівасцей гаворкі персанажа.

Дыялог – функц разнавіднасць маўлення, якая рэалізуецца ў выніку непасрэдных зносін паміж субяседнікамі і складаецца з паслядоўнага чаргавання стымулюючых і рэгуюючых рэплік. Асаблівасці: сітуацыйнасць, кантэкстуальнасць, непадрэхтаванасць. Многа пытальных і адказных сказаў, паўторы, сінт наяпоўныя сказы.

Маналог – від маўлення які зусім не звязан з мовай субяседніка ні ў змястоўных, ні ў структурных адносінах. Шырокі і вузкі сэнс. +палілог. Не толькі сродак х-цы персанажу, но і кампазіцыйны прыём.

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском: