Стылістычныя асаблівасці розных тыпаў простага сказа.

Поўныя и няпоўныя сказы. Поўныя х-ны для книжнага маўлення, больш самастойныя па зместу и незалежныя. Няпоўныя распаўсюджаны ў вусным маўленни, экспрэсиўныя, сродак лаканичнага маўлення, элиптычныя.

Умоўчанне. Сказы спецыяльна незакончаныя, сінтаксічная фігура у маст і публ стылях для ўзмацнення экспрэсіі.

Аднасастаўныя і двухсастаўныя сказы. Адрозніваюцца стылістычна. Аднасастаўныя больш экспрэсіўныя.

Асабовыя і безасабовыя. Выкарыстанне безасабовых дзеясловаў у сказах стварае экспрэсію неасэнсаванасці, адвольнасці дзеяння.безасабовыя сказы ўжываюцца ў дзелавым маўленні. У няпэўна-асабовых увага сканцэнтравана на факце, падезі, дзеянні, а суб’ект застаецца ўбаку, ужыв у якасці загалоўкаў. Абагулена-асабовыя сказы ўспрымаюцца як вывад абагульненне, прыказкі, прымаўкі. Пасіўныя канструкцыі сінанімічны але менш экспрэсіўны.безасабовыя канструкцыі нельга ўжываць калі гутарке ідзе пра жывыя істоты.

Намінатыўныя сказы. Лаканічныя, ўжываюцца ў вусным маўленні. У масвт літ-ры пры апісаннях, рэмаркі ў драматургіі, аф-дзел – адрас + вакатыўныя, назоўныя тэмы.

Пытальныя сказы. Па мэце выказ: апавяд, пыт, клічн, пабудж. Пыт сказы могут выступаць сінонімамі пабуджальных, адмоўных, сцвядж – рытарычнае пытанне. Стыліст фігура. У навуковым надае адценне навук-папул. Пытальна-адказная форма х-на для размоўнага стылю.

Пабуджальныя і клічныя. Могут перадаваць розныя пачуцці, у вусным маўленні. Эмацыянальнасць узмацняют дзеясловы, займеннікі.

Сцвярджальныя і адмоўныя. Сцвярдж могут выр адмоўе з дапамогай інтанацыі. Адмоуныя выступаюць як сцвярдж – рытарычнае адмоўе. Некаторыя маюць абмежаванае выкарыстанне – вуснае +ні, ані. Прыслоўе анідзе, анікуды. Загалоўукі не+Д.скл. двайное адмоуе – адценне пісьмовага маўлення.

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском: