Першы кавалер ордэна Працоўнага Чырвонага Сцяга

«М. Мінчукоў - селянін сяла Чыгірынка Быхаў­скага павета Гомельскай губерні за самаадданую абарону моста прадстаўляецца да ўзнагароды Краіны Саветаў».

(3 хадайніцтва Вышэйшага Савета народнай гаспадаркі аб узнагароджанні М. 3. Мінчукова.)

Мікіта Мінчукоў адзін з тых, хто ўсім сэрцам успрыняў Савецкую ўладу, у любы момант гатоў быў жыццё за яе аддаць. У 1921 годзе рашылі чыгірынцы арганізаваць камуну і назваць яе дарагім для ўсіх імем «Кастрычнік». Вясна ў той год выдалася ранняя, цёплая, з палёў хутка сышоў снег, настрой у сялян быў бадзёры, прыўзняты: ранняя вясна - к хлебу. А сеяць было чым, дзяржава дапамагла насеннем, сельскагаспадарчым інвентаром...

Пятляе па лугах ціхая Друць, прабіраючыся да Дняпра. Але не заўсёды цячэнне яе павольнае, бывае яно і бурлівым, неўтаймоўным. I тады нясе Друць такую сілу, што можа зруйнаваць усё на сваім шляху. Аднойчы веснавым днём ішоў Мікіта з поля па беразе рэчкі. Падышоў да маста і спыніўся, аглушаны ровам вады, трэскам крыг, што напаўзалі адна на адну. Узышоўшы на мост, Мікіта адчуў, што той ледзь трымаецца пад шалёнымі ўдарамі вады і лёду. «Знясе мост,- мільганула ў галаве,- не вытрымае. Трэба разбіваць крыгі».

На беразе сабралася шмат людзей, але смельчакоў не было. Мікіта кінуўся да бліжэйшай хаты, схапіў там сякеру, лом і вярнуўся назад.

- Не лезь, - прасілі жанчыны,- можна ўтапіцца.

Але Мікіта крыкнуў: «Кідайце вяроўку». Яго абвязалі, і былы салдат смела рушыў на лёд. Ён сек тоўстыя крыгі, разбіваў іх ломам. Раптам крыга, на якой стаяў Мікіта, перавярнулася. Бурны паток панёс чалавека пад мост, парвалася вяроўка, вада накрыла яго з галавой. Але яму ўдалося выплысці на Гарэлую Грыву - маленькі астравок, што на сярэдзіне рэчкі. Сяляне спусцілі на ваду човен, і вось ужо Мікіта на беразе. Хтосьці даў яму сухую вопратку і зноў, абвязаўшыся вяроўкай, ён палез у раку.

Доуга ішла барацьба чалавека са стыхіяй, і мост быў выратаваны.

Праз нейкі час падаспелі чырвонаармейцы, яны прывезлі мяшкі з пяском, жалезныя тросы, замацавалі як трэба мост. Да Мікіты Мінчукова падышоў камандзір, моцна паціснуў яму руку і ўсхвалявава прамовіў:

- Дзякуй, дарагі таварыш! Ты здзейсніў сапраўдны подзвіг і заслугоўваеш самай высокай узнагароды. Я буду дакладваць пра цябе камандаванню.

- Нічога мне не трэба,- адказаў Мікіта. Затым, крыху падумаўшы, дадаў: — Вось. калі можаце, дайце солі... Дзеці хварэюць.

А неўзабаве ў Чыгірынцы было свята. Першы старшыня мясцовага сельсавета Георгій Цярэнцьевіч Мінчукоў уручыў свайму цёзку па прозвішчы працоўны ордэн Расійскай Савецкай Федаратыўнай Рэспублікі. Адначасова яму ўручылі прэмію - баваўняны адрэз у белую палоску і пуд солі. У памяшканні валаснога выканкома сабраліся жыхары з усёй вёскі, прыехаў ваенны аркестр.

Так першым кавалерам ордэна Працоўнага Чырвонага Сцяга ў ліпені 1921 г. стаў просты беларускі селянін Мікіта Захаравіч Мінчукоў.

Сумленна пражыў сваё жыццё вясковы герой. Памёр ён у 1933 годзе, пакінуўшы аб сабе глыбокую памяць у сэрцах аднавяскоўцаў.

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском: