КӨЗГЕ ЯҢГЫРГА КАДӘР 13 страница

Ә мин си­не ба­ры­бер эз­ләп та­бар идем! Бе­ләм мин мон­да гы­на яшә­гә­не­гез­не. Ай­зик та ми­не якын итеп кал­ды! Су бу­е­на тө­шәм дә уты­рам һәм ки­леп чы­га­чак­сыз. Этең бик яра­та бит ан­да йө­рер­гә, әйе­ме? Ә-ә-ә...— Хан­бал бү­ген­гә үзе­нең нин­ди план­нар кор­ган­лы­гын исе­нә тө­шер­де, сә­га­те­нә ка­рап ал­ды.— Соң икән ин­де, өч ту­лып ки­лә, юк­са Ка­зан-суы бу­е­на тө­шәр­мен ди­гән идем! Әнә, син ком га­рә­бе ке­бек кы­зын­ган­сың, ә мин — ап-ак!

— Һәм үтә кү­рен­мә­ле!

Аль­би­на кө­леп куй­ды һәм, дө­рес әй­тә ми­кән ди­гән­дәй, Хан­бал­ның ди­вар­га ка­гыл­ган ка­дак­ка эле­неп ку­ел­ган кул сә­га­тен уры­нын­нан сал­дыр­мый гы­на үзе­нә та­ба тар­тып, ан­нан ва­кыт­ны ка­ра­ды.

— Тук­та­ган тү­гел­ме соң бу?

— Ул тук­тый бел­ми, ир­тән ге­нә бор­гыч­лап куй­дым!

Хан­бал үзе­нең ис­ке, кыр­шы­лып бет­кән сә­га­те бе­лән шу­шы­лай мак­та­нып ал­ды. Әм­ма Аль­би­на аңа ыша­ныр­га те­лә­мә­де, як-ягы­на ка­рап, мон­да та­гын бе­рәр урын­да сә­гать юк­мы-бар­мы икән­ле­ген тик­шер­де. Өс­тәл­дә авып ят­кан “бу­диль­ник”­ка игъ­ти­бар ит­мә­де. Үз­лә­рен­дә поч­мак са­ен ди­яр­лек сә­гать бит!

— Мон­да баш­ка­сы юк­мы­ни?

— Юк, бу­сы — йө­ри тор­га­ны, бер­дән­бер! Әм­ма иң ыша­ныч­лы­сы! Ир­тән ми­не кө­теп ала, ашык­ты­рып чәй эчер­тә, эш­кә ми­нем бе­лән ба­ра, үзе­мә та­гы­лып йө­ри, кай­та һәм ме­нә шу­шы урын­га ме­неп ку­нак­лый. Әтәч төс­ле ул! Шун­лык­тан ва­кыт­ны бер­кай­чан да ял­гыш­мый, го­ме­ре­нә бер мәр­тә­бә ре­монт күр­гә­не юк, те­лә­ге дә бе­лен­ми. Аны­кы тү­гел, ия­се­не­ке!

Аль­би­на, кү­ңе­ле­нә бу сүз­ләр­не хуш алып, та­гын да кө­леп куй­ды. Әм­ма егет шик­лә­нә кал­ды.

— Нәр­сә, әл­лә ял­ган­лый да бел­ми­сең­ме?

Ба­ла­лы­гы Хан­бал­ның ты­шы­на чык­ты. Утыз яшен ту­ты­рып та һа­ман са­бый ке­бек бер­кат­лы бул­сын ин­де! Елап та җи­бә­рә күр­мә­сен та­гын. Бу­ла ул ан­дый эш — ди­ва­на­лар­дан! Ты­ныч­лан­ды­рып өл­ге­рер­гә ки­рәк үзен! “Мо­ңар­дан чын­нан да ди­ва­на Фәр­һад чы­га!”— дип кат­гый гы­на уй­лап куй­ды Аль­би­на һәм егет­не ты­ныч­лан­ды­рыр­га ашык­ты:

— Юк-юк, алай ди­мим! Ба­ры тик кү­ңел­ле бу­лып кы­на кит­те! Кы­зык итеп сөй­ли­сең бит!

— Ә-ә, алай ди­сәң ге­нә ин­де!

Бер­се икен­че­се­нең сүз­лә­рен ка­бат­лау­ла­рын­нан алар сөй­лә­шер те­ма­ла­ры бет­кән­ле­ген си­зе­нә баш­ла­ды­лар. Аль­би­на яңа те­ма эз­ләп га­зап­лан­ма­ды, ка­бат­лап ва­кыт ту­рын­да со­ра­ды да ка­ба­ла­нып си­ке­реп тор­ды:

— Аһ, мин ниш­ләп уты­рам әле! Кай­тыр­га ки­рәк бит! Эш­лә­рем дөнья ка­дәр җы­ел­ган!..

Бу аның Ген­на­дий бе­лән сы­нал­ган га­дә­те иде. Хә­зер ха­ным ар­тын­нан Хан­бал таш­ла­ныр­га, та­гын да ка­лу­ын үте­нер­гә ти­еш. Чын­лык­та Аль­би­на­ны өен­дә бер­нин­ди эш тә көт­ми һәм, го­му­мән, үзе­нең “Кы­зык­лы оч­ра­шу­лар клу­бы”н­нан тыш ул күп­тән ин­де бер­нәр­сә бе­лән дә шө­гыль­лән­ми, көч түк­ми. Кер­лә­рен дә ки­леп ала­лар, ки­те­реп ку­я­лар. Аш­ны да си­рәк пе­ше­рә, ире өй­дә ча­гын­да, та­бак-са­выт­ла­рын да Ген­на­дий үзе юа, хәт­та ашар­га да әзер­ләш­тер­гә­ли әле! Эш­лә­сен, ул бит Аль­би­на кар­шын­да ант су­ла­рын эч­те, аны гөл­бак­ча эчен­дә ге­нә, бер­нин­ди мох­таҗ­лык күр­сәт­ми яшә­тә­чәк­мен дип бел­дер­де, һич­бер авыр­лык­лар­га төш­мәс­сең, ди­де! Чын­нан да әйт­кән сү­зен­дә тор­ды. Әнә шун­дый зур, ике кат­лы йор­ты, ях­шы ак мун­ча­сы, ял урын­на­ры бул­ган да­ча­ла­ры бе­лән бер­гә, фа­тир­ла­ры­ның уңай­лык­ла­ры­на да ка­ра­мас­тан, шә­һәр чи­тен­дә өч кат­лы итеп, кир­печ­тән, сау­на, га­ра­жы, ху­җа­лык урын­на­ры, бак­ча­лы һәм бас­сейн­лы кот­тедж тө­зе­теп ята. Аль­би­на­сы­ның әле­гә ба­рып та ка­ра­га­ны юк. Өл­ге­рер, өл­гер­ми ни!

Ха­ным өмет ит­сә дә Хан­бал аның ар­тын­нан кил­мә­де. Өс­те­нә ки­е­нер­гә то­тын­ды. Ә Аль­би­на исә ашык­ма­ды. Егет­нең ис­ке ха­ла­тын урын­дык ба­шын­да кал­дыр­ды һәм ан­да-мон­да та­ра­лып ят­кан ки­ем­нә­рен бе­рәм­ләп-бе­рәм­ләп җыя баш­ла­ды. Ме­нә хә­зер ул ки­е­нә ин­де. Тә­рә­зә­гә ка­рап, ашык­мый­ча гы­на! Ә ар­тын­нан Хан­бал йо­ты­лып ка­рап то­рыр­га ти­еш. Күр­сен, бо­лар ба­ры­сы да аның күз­лә­рен өчен дә яра­тыл­ган­нар. Ха­ным үзе шу­лай бу­лу­ын те­ли! Кы­рык яше­нә якын­ла­ша ба­ру­ы­на ка­ра­мас­тан, үзе­нең егер­ме яшь­лек чи­бәр кыз­лар ке­бек нә­фис һәм күз­ләр­не яу­лап алыр­лык буй-сы­ны бар бит аның! Күр­сен! Ка­де­рен бел­сен! Ул ки­ен­сен, ашык­мый­ча гы­на! Егет ка­рап тор­сын, ар­тын­нан ки­леп коч­сын!

“Ни­гә кил­ми ин­де?— дип уй­лап куй­ды Аль­би­на, ачуы ка­ба­рып.— Бо­зау икән бу! Өй­рә­тер­гә, күп нәр­сә­ләр­гә өй­рә­тер­гә ки­рәк икән әле үзен!”

Әм­ма ха­ным ашы­гып ан­дый фи­кер­гә кил­гән иде. Көт­мә­гән­дә ар­тын­нан ко­чып ал­ган егет­тән өр­кеп үк кит­те, тә­не буй­лап җы­лы кал­ты­ра­ну йө­гер­де. Хан­бал аның ко­лак чи­тен­нән үп­те.

— Уф-ф!— дип хәл ал­ды Аль­би­на.— Ко­тым­ны чы­гар­дың бит! Җа­ным оч­ты дип то­рам!

Ар­ты­гын әйт­мә­де. Аңа үлеп­ләр рә­хәт иде. “Ка­ра әле мо­ны,— ди­де ул үзал­ды­на,— тин­тәк — тин­тәк ин­де ди­сәң дә, хик­мәт икән әле бу! Чын­нан да га­шыйк бу­лыр­га өл­гер­де! Су­ыт­мас­ка ки­рәк хис­лә­рен, су­ыт­мас­ка, һай ди­ва­нам ми­нем!”

Егет­нең ирен­нә­рен эз­ләп та­бып, алар­ны су­ы­рып үп­те, ку­лы­на кү­тәр­гән ки­ем­нә­ре аяк ас­ты­на шу­ып төш­те. Хан­бал­дан ар­ка­сы­на са­лын­ган күл­мә­ген сал­дыр­та баш­ла­ды, әм­ма ки­е­ме ки­ре­лән­де, аның бе­ләк­лә­ре­нә бу­та­лып кал­ды. Изү­лә­ре ара­сын­нан күк­рә­ге­нә, ан­нан ку­е­ны­на үт­те. Әм­ма егет чи­шен­мә­де, күз­лә­рен йом­ган хә­лен­дә һа­ман ни­ләр­дер пы­шыл­да­ды. Алар­дан бер сү­зен аң­лап кал­ды ха­ным: “Ре­ги­на!”

“Кем соң ул Ре­ги­на? Ни­гә аның ха­кын­да сөй­ләр­гә те­лә­ми? Хә­зер ут­лы та­ба­га утыр­там мин аны!”— дип уй­лап өл­гер­де Аль­би­на һәм ки­нәт ке­нә Хан­бал­ны этеп җи­бәр­де дә та­выш кү­тәр­де:

— Һа­ман да ми­не те­лә­сә кем исе­ме бе­лән атый­сың! Нин­ди Ре­ги­на ди мин? Кем ул?

Кө­тел­мә­гән бу хәл­дән нәр­сә әй­тер­гә дә бел­мә­гән егет ап­ты­рап кал­ды. Аңа кар­шы­сын­да чын­нан да Ре­ги­на ба­сып то­ра­дыр төс­ле то­ел­ды. Күр, ох­ша­ма­ган­нар­мы­ни? Чәч­лә­ре шу­шы­лай ук ка­лын аның да, бо­ры­ны һәм күз­лә­ре, ияк­лә­ре... Буй­га гы­на бе­раз кал­ку­рак яки тә­бә­нәг­рәк бул­са ин­де. Ә күз­лә­ре­нең тө­се? Юк-юк, күз­лә­ре­нең тө­сен­дә аер­ма­лар бар ке­бек. Әм­ма ка­раш­ла­ры, ка­рап то­ру рә­веш­лә­ре бер үк төр­ле. Әйе-әйе, нәкъ ме­нә шул як­ла­ры бе­лән ике­се дә бер үк ке­ше төс­ле­ләр! “Әл­лә сөй­ләр­гә ин­де? Бу ка­дәр со­ра­гач та әйт­мә­сәң, үп­кә­ләр та­гын!”— дип, Хан­бал кү­ңел тү­рен­дә йөрт­кән са­гы­шын сөй­ләп би­рер­гә уй­ла­ды. Егет шу­шы рә­веш­ле уй­лап тор­ган ара­да ха­ным ки­е­неп тә бет­те ди­яр­лек.

— Ма­ту­рым...

— Әү, җан рә­хә­тем?..

Аль­би­на шу­шы рә­веш­ле җа­вап би­рү­гә, Хан­бал, баш­лар­га җы­ен­ган сү­зен оны­тып, аңа та­ба якын­лаш­ты. Алар та­гын бер-бер­сен са­гын­ган яр­лар ке­бек ко­чак­ла­ныш­ты­лар. Бо­лай бул­са, көн­не ге­нә тү­гел, төн­не дә үт­кә­реп җи­бә­рә­се­ләр иде. Ә Аль­би­на­га чын­нан да өе­нә кай­тыр­га ки­рәк! Һәм ки­чек­мәс­тән! Ире ки­леп кер­гән­дә кар­шы­сы­на ба­рып бас­ма­са, бет­те ба­шы, бү­ген кич­кә кай­там ди­гән иде бит! “А­шы­гыр­га ки­рәк!”— дип ка­ба­лан­дыр­ды ул үзен, әм­ма егет­нең ты­е­ла ал­мый­ча ка­бат-ка­бат ки­леп ябы­шу­ла­ры аны тот­кар­ла­ныр­га мәҗ­бүр итә, бәй­лә­гән-төй­мә­лә­гән ки­е­мен чи­шел­де­рә иде.

— Ярар ин­де, җан рә­хә­тем...

Аль­би­на­ның шу­шы наз­лы сү­зе Хан­бал­ны әсәр­лән­дер­гән­нән-әсәр­лән­де­рә бир­де. Оны­ты­лып коч­ты, әм­ма ха­ным, аңа игъ­ти­ба­рын юнәлт­ми­чә, ки­е­неп бе­тү җа­ен ка­ра­ды, егет­не ты­ныч­лан­дыр­ган­дай, ак­рын та­выш бе­лән ге­нә сөй­ли бар­ды:

— Та­гын оч­ра­шыр­быз әле! Бү­ген бе­лән ге­нә көн бет­мә­гән!..

— Ә мин си­не җи­бәр­мим!

— Ниш­лә­тер­сең?

Аль­би­на аңа, исе кит­мә­гән­дәй, көч­ле рух­лы ка­ра­шын те­кәп ал­ды. Егет тә тө­шеп кал­ган­нар­дан тү­гел иде. Күз­лә­ре сө­зе­шеп ал­ды­лар.

Ха­ным кө­леп җи­бәр­гәч, Хан­бал да аңар­га ку­шыл­ды һәм җа­ва­бын кат-кат ка­бат­ла­ды:

— Ишек­не бик­лим дә ку­ям!..

Үз ба­ла­лы­гы үзе­нә дә кы­зык ке­бек то­е­ла иде шул.

— Ал­дан ук бел­де­реп, әй­теп ка­лыр­га те­лим! Бу көн­нәр­дә бер нәр­сә дә план­лаш­тыр­мас­ка! Ат­на­кич, сә­гать кич­ке ал­ты­лар­га ке­реп алыр­мын үзең­не,— дип, уй­ла­ма­ган җи­рен­нән сөй­ли баш­ла­ды Аль­би­на, кө­леп куй­ган­нан соң.— Мин си­не бер кы­зык­лы җир­гә алып ба­рам. Кос­тю­мың бар­мы?.. Бик ях­шы, ки­еп куй! Юк, дө­рес­рә­ге, ас­та, подъ­езд тө­бен­дә көт, ярый­мы?

— Ни­гә?

Хан­бал бер­нәр­сә дә аң­ла­мый иде. Әм­ма ха­ным тиз ара­да уй­ла­рын ахы­ры­на ка­дәр җит­ке­рер­гә өл­гер­де: “Шак­кат­ты­рыйм әле ба­ры­сын да! Ми­нем фә­лә­нем бар, ми­нем сө­яр­кәм тө­гән дип мак­тан­ган бу­ла­лар, ә мин алар­га ди­ва­на Фәр­һад­ны ки­те­реп күр­сә­тәм! Ар­тым­нан этем ни­чек ка­лыш­мый­ча йөр­сә, мо­ны шун­дый дә­рә­җә­гә тө­ше­рер­гә ки­рәк! Ире­мә дә ал­дан әй­теп кую­ым хә­ер­ле! Та­бар­мын әле нәр­сә әй­тер­гә! Кай­тып җит­мә­де ми­кән?”

Ха­ным ялт кы­на ку­лы­на ал­тын сә­га­тен так­ты, ка­ра­ды һәм хәй­ран ит­те, кыч­кы­рып ди­яр­лек җи­бәр­де:

— Һай, би­шен­че яр­ты ту­лып ки­лә бит ин­де, си­нең сә­га­те­ңә ыша­нып! Өс­тән-стан ике таш өс­тә үзе­нә!— дип әй­теп сал­ды. Шу­лай да, ишек яны­на җи­тү­гә:— Исең­дә­ме?— ди­гән со­ра­вын ике тап­кыр ка­бат­ла­ды.— Ат­на ки­че сә­гать ал­ты­да подъ­езд тө­бен­дә кө­тә­сең!

— Ни­гә?

— Сюрп­риз!..— дип, сә­ер­се­неп кал­ган егет­нең бо­рын очын имән бар­ма­гы бе­лән кы­ла­нып кы­на сый­пап ал­ды, җи­ңел кул­дан ач­кыч­ны бо­рып, Хан­бал­ның ирен­нә­рен­нән су­ы­рып үп­те дә юк та бул­ды. Ни­чек көт­мә­гән­дә ки­леп кер­гән бул­са, шу­лай ук ки­нәт ке­нә чы­гып та кит­те. Хан­бал, аның үбеп алу­ын­нан соң, исә­рен­гән хә­лен­дә ишек­кә маң­гае бе­лән ки­леп бә­рел­де. Авырт­ма­ды. Әм­ма ул моң­су­ла­нып кал­ды.

Кич­ке ко­яш нур­ла­ры­ның кыл­ла­рын чирт­кән ке­бек ит­те­реп ка­дак үк­чә­лә­ре бе­лән ас­фальт юл­га тек-тек ба­сып үт­кән ха­ным­ның ера­гая бар­ган аяк та­выш­ла­рын ко­лак­ла­ры гы­на тү­гел, кү­ңе­ле бе­лән дә той­ды, ишет­те егет. Ул тә­рә­зә­гә ки­леп җит­кән­дә Аль­би­на ин­де ерак­лаш­кан иде. Тиз-тиз ат­лый, гү­я­ки очып-очы­нып ба­ра, нәкъ ун­си­гез яшь­лек кыз ди­яр­сең!

XVI

Аль­би­на, өе­нә кай­тып ке­рү­гә, ире­нә нәр­сә дип әй­тер­гә бе­лә иде. Клуб эш­лә­ре бе­лән бул­дым, ан­на­ры соң ки­бет­ләр ка­рап йөр­дем, ди­яр. Ачу­лан­мас, са­гы­нып кай­та бит ул, ха­ты­нын кү­рү­гә — дөнь­я­ла­рын оны­та. Аяк ас­ла­рын­да ту­зан хә­лен­дә ка­лыр­га әзер.

Әм­ма фа­тир­да Ай­зик­тан баш­ка җан ия­се юк иде. Ха­ным­ның мо­ңа бе­раз ачуы да чык­ты: “Кай­там дип ап­ты­рат­кан бу­ла, ир­кен­ләп йө­рер­гә дә ирек бир­мә­де бит үзе­мә! Юри шу­лай ал­дый ул!”

Вак-тө­як эш­лә­рен бе­те­реп, душ­та юы­нып чык­кач, Аль­би­на үз бүл­мә­се­нә ке­реп, уры­ны өс­те­нә җә­е­леп ят­ты. Бү­ген ки­чер­гән кү­ңел­ле һәм рә­хәт ха­лә­те җа­ны­на һа­ман да ты­ныч­ла­нып җи­тәр­гә ирек бир­ми, акы­лын бу­тый, йө­рә­ген ка­нат­лан­ды­ра иде. Юк, тор­мыш кү­ңел­сез тү­гел аның, ки­ре­сен­чә, ва­кый­га­лар­дан то­ра. Ме­нә төр­лән­де­реп тә җи­бәр­де. Мо­ңа ка­дәр Ген­на­дий бе­лән ге­нә уй­на­ган, кар­тая төш­кәч, әл­лә бер-бер­се­нә өй­рә­неп җи­тү­лә­ре, әл­лә ин­де баш­ка сә­бәп­ләр ар­ка­сын­да, оны­ты­лып бет­кән мә­хәб­бәт уен­на­рын да яңар­тып җи­бәр­гәч, бө­тен­ләй яшә­реп кит­кән төс­ле хис ит­те үзен. Биг­рәк тә егет, дө­рес­рә­ге, яшь ир бе­лән бу­луы аңа ун елын чи­ге­реп таш­лар­га яр­дәм ит­те.

Көз­ге көн­нәр­гә тар­тым ко­яш ну­ры кар­шы як йорт­ның тә­рә­зә­лә­рен­дә уй­ный иде. Ча­гы­лып-ча­гы­лып кит­кән күз­лә­ре­нә ирек­сез­дән яшь кил­гәч, Аль­би­на елап та ал­ды. Әм­ма хәс­рәт йо­тып тү­гел, бәл­ки ба­ры­сы­ның да шу­лай үз җае бе­лән ма­тур гы­на бар­ган­лы­гы­на сө­е­неп!

Аңа рә­хәт иде. Бү­ген­ге көн­дә ул тор­мы­шын­нан та­бар­га мөм­кин бул­ган бар­лык бә­хет­ләр­не дә үзе­нә җыя ал­ды. Ир­тә­гә аңа та­гын да күб­рәк ки­рәк бу­ла­чак. Әм­ма ашык­мас­ка һәм ка­ба­лан­мас­ка ти­еш ул. “Би­рим ди­сә ко­лы­на, чы­га­рып ку­яр юлы­на!”— дип уй­лап, яз­мы­шын­да Хан­бал бе­лән оч­рат­ка­ны өчен Ал­ла­һы тә­га­лә­гә мең рәх­мәт­лә­рен укы­ды. Кем­гә-кем­гә, әм­ма Хо­дай­ның бар­лы­гы­на ыша­на иде ул.

Ки­чә кич­тән укыр­га ке­ре­шеп, йо­кы­га кит­кән­ле­ге сә­бәп­ле оны­тыл­ган те­ге кулъ­яз­ма­ны исе­нә тө­шер­де. Та­рал­мас өчен те­гел­гән-төп­лән­гән пап­ка­ны ач­ты. Та­гын бер мәр­тә­бә кыйс­са­ның исе­ме­нә игъ­ти­бар ит­те. “Мө­хәм­мәд пәй­гам­бәр һәм сө­ек­ле­се Хә­ди­чә­нең мә­хәб­бә­те, яки Олуг гый­шык сер­лә­ре” — ата­лы­шы ма­вык­тыр­гыч. Оны­ты­лып укы­ган иде тү­гел­ме соң? Ях­шы әсәр ке­бек то­ел­ган иде. Ире­нә бу ки­тап нәр­сә­гә ки­рәк бул­ды икән?

Укыл­ган бит­лә­рен ка­раш­ты­рыр­га то­тын­да. Юк, ике ге­нә сә­хи­фә­сен уз­ган икән. Ә кал­га­ны? Тө­не укып чык­кан төс­ле иде бит. Ди­мәк — са­та­шыл­ган. Төш кү­рел­гән.

Шун­да гы­на хә­те­ре­нә кылт итеп кил­де күр­гән тө­ше. Ире дә ян­гын чы­гуы ту­рын­да әйт­кән иде. Аны­сы — ях­шы­га. Ә үзе­не­ке? Ни­чек иде әле? Имеш, алар­ның бер бүл­мә­лә­ре — кы­зыл, икен­че­се — яшел, өчен­че­се — зәң­гәр. Ке­ләм­нә­ре, чел­тәр­лә­ре, җи­һаз­ла­ры, хәт­та идән­нә­ре дә шун­дый ук төс­ләр­дә. Алар­ны ка­рап кем­дер йө­ри. “Бу җән­нәт эче тү­гел­ме?”— дип со­рый. Әл­лә Мө­хәм­мәд пәй­габ­мәр ин­де? “Кы­зым!”— дип эн­дәш­кән төс­ле. Мәр­хүм әти­се дә тү­гел бу­гай... Әл­лә шул­мы? Ни­гә бу бүл­мә­ләр бу­тал­ган­нар әле? Бер­се­нең идә­не — яшел, ди­вар­ла­ры — кы­зыл, җи­һаз­ла­ры — зәң­гәр, пәр­дә­лә­ре — са­ры. Ара­ла­рын­да әле ге­нә са­ры төс бө­тен­ләй үк юк иде бу­гай! Аль­би­на ях­шы бе­лә: са­ры — са­гыш тө­се, ул шу­лай дип хәт­та ан­дый ме­бель-җи­һаз­лар да ал­дырт­ма­ды ирен­нән. Ка­ян бо­лай? Зал­га үтә, ан­да да шун­дый ук төс­ләр. Ә ире­не­ке­нә ке­рә ал­мый, бик­ле. Го­мер­гә бул­ма­ган­ны! Бер­кай­чан да бик­ләп йөр­гә­не юк иде. Хәт­та фа­тир­ла­ры ише­ген дә. Һәр­ва­кыт Аль­би­на үзе аның ар­тын­нан бик­ләп ка­ла иде. Ни хәл бу? Ә Хан­бал­га мон­да ни кал­ган? Нәр­сә дип эн­дә­шә ул? Үзе кө­лә, та­гын кай­гы­га ба­та. Ире кайт­ты бу­гай, ишек­тә зво­нок та­вы­шы...

Ә ул те­ле­фон бу­лып чык­ты. Ир­тән Ген­на­дий шал­ты­ра­тып бор­чы­ма­ган бул­са, тө­шен Аль­би­на оныт­мый иде ин­де. Ме­нә хә­зер, Хо­дай рәх­мә­те, исе­нә төш­те бит. Юрар­га иде үзен.

Ха­ным һәр күр­гә­нен тәр­тип­кә са­ла-са­ла, алар­га аң­лат­ма­лар эз­ли баш­ла­ды һәм со­ңын­нан бер ге­нә нә­ти­җә­гә ки­лә ал­ды: “Бу төш — мә­хәб­бәт тө­ше! Хан­бал бе­лән ике­се ара­сын­да бу­ла­чак һәм ин­де бул­ган мә­хәб­бәт ха­кын­да бит!”

Шу­шы фи­ке­ре аны ты­ныч­лан­дыр­ды, бор­чы­лу­лар­дан азат ит­те һәм ул әле­ге дә ба­я­гы кулъ­яз­ма­ны ачып укыр­га ке­реш­те. Кыйс­са та­тар­ча языл­ган иде. Ул бо­лай баш­ла­нып, шул рух­та ал­га та­ба дә­вам итә:

“—Ин­де ку­нак­лар да та­ра­лыш­ты­лар, Ал­ла­га шө­кер!— дип сы­пыр­ды Мө­хәм­мәд би­не Габ­дул­ла, аңар­га Ал­ла­һы тә­га­лә­нең рәх­мәт­лә­ре иреш­сен.— Ми­не мон­да кал­ды­рып кит­те­ләр! Хә­ди­чә — ха­ты­ным атал­ды.

Ул уй­га би­ре­леп, шул ха­лә­тен­дә шак­тый озак утыр­ды. Ал­дын­да­гы ашъя­у­лык­ка та­бак­та ку­ел­ган ри­зык­тан сай­ла­нып кы­на бер ки­сәк дөя итен ал­ды. Ал­җып-арып кит­кән тә­не азык те­ли иде. Мө­хәм­мәд пәй­гам­бәр, шу­лай итеп, озак кы­на ак­рын­лап ашый бир­де. Хә­ди­чә ха­ным те­ге-бу эш­ләр­не хез­мәт­че­лә­ре­нә атап ку­шып йөр­де. Ба­рып, су­ның күп­ме һәм ни­чек җы­лын­ган­лы­гын ка­ра­ды. Ком­ган­нар­га ту­ты­рып үз ягы­на кер­тер­гә бо­ер­ды. Мө­хәм­мәд би­не Габ­дул­ла янын­нан зур лә­гән то­тып үт­те­ләр. Әм­ма пәй­гам­бәр алар­га кү­тә­ре­леп тә ка­ра­ма­ды, дөя итен чәй­нә­вен­дә бул­ды. Бай ха­тын Хә­ди­чә аның бар­лык өмет­лә­рен ак­лар­га ти­еш иде. Бер ишек­тән ке­реп, икен­че­сен­нән го­мер­гә сө­рел­гән, ту­ган кө­нен­нән бир­ле ятим­лек­нең бар­лык авыр­лык­ла­рын та­ты­ган, ин­де дә ки­леп, шу­шы яше­нә ка­дәр җай­лан­ма­ган тор­мы­шы аны са­гыш­лы һәм ке­ше­ләр­гә ка­ра­та ка­дер-хөр­мәт күр­сә­тү­чән вә иге­лек­ле зат ит­кән иде. Шун­лык­тан Әбу-Та­лип ага­сы да, Хәм­зә аб­за­сы да аны үз­лә­ре­нә якын күр­де­ләр. Мөм­кин бул­ган­да, ку­лы­на күч­тә­нәч тот­ты­рып, юк ча­гын­да ба­шын­нан сый­пап кы­на да үтә тор­ган иде­ләр. Мон­нан соң аның үз тор­мы­шы да җай­ла­ныр. Хә­ди­чә­нең бер өлеш ма­лын ике тап­кыр арт­ты­ру­га акы­лын да, бе­ле­мен дә, ты­рыш­лы­гын да са­рыф итәр.

Ул ара­да өс­тәл итеп хә­зер­лән­гән ашъя­у­лык өс­тен­дә­ге ри­зык са­выт­ла­рын җы­еш­ты­ра баш­ла­ды­лар. Әм­ма Мө­хәм­мәд би­не Габ­дул­ла кар­шы­сын­да­гы та­бак­ка ягыл­ма­ды­лар. Оры­нып үт­кән, сүз кат­кан ке­ше дә бул­ма­ды. Пәй­гам­бәр үз җае бе­лән уты­ра бир­де һәм Ал­ла­һы тә­га­лә­гә мең рәх­мәт­лә­рен укы­ды. Әгәр дә ки­чә, Әбу-Та­лип өен­дә бу хәл бул­са, күз­лә­рен акай­тып кы­на ка­рар иде­ләр һәм, ар­тык ка­шык уры­ны­на кү­реп, бе­рәр сүз кат­мый кал­мас иде­ләр. Ә мон­да җөрь­әт итү­че кү­рен­ми. Бүл­мә­дән ары чы­гып, ни­дер пы­шыл­да­ша­лар, әм­ма ка­раш­ла­рын­да һич ке­нә дә усал­лык юк, бәл­ки кур­ку кат­наш сө­е­неч ке­нә! Бу­сы да сө­ен­де­рә!

Мө­хәм­мәд га­ләй­һис-сә­лам кап­ка­ла­ган сө­як­ле ит ки­сә­ген ки­ре та­ба­гы­на са­лып куй­ды. Ан­да та­гын бер кал­җа бар иде. Әм­ма аны­сы­на үрел­мә­де. Те­лә­гә­не ка­дәр­ле аша­га­ны сә­бәп­ле ул ин­де ка­нә­гать иде. Ты­ныч кы­на, шау-гөр­сез уз­ган туе бе­лән дә ка­нә­гать­лек кы­лып, үз ку­лын­нан кил­мә­ве­нә ге­нә уф­та­ныр­лы­гы бар иде дә, бу хак­та уй­ла­мас­ка ты­рыш­ты. Ха­ты­ны ягын­да үт­кәр­гән­нәр икән ин­де, нәр­сә эш­ли­сең, ул әле үзе бо­лай мәҗ­лес­ләр ко­рып ма­та­шу­га бө­тен­ләй дә кар­шы иде. Әм­ма Хә­ди­чә­се бит:

— Күр­ше-кү­лән, ту­ган-ту­ма­ча кар­шы­сын­да ях­шы тү­гел, алар­ның да без­нең шат­лык бе­лән сө­е­нә­се­лә­ре ки­лә тор­ган­дыр! Уз­ды­рыйк!— ди­де бит.— Туй­лык кы­на мал­ла­рым юк­мы­ни? Бер дә бор­чыл­ма­гыз, ми­нем як­тан бу­ла­чак, үзе­гез­гә мә­шә­кать ясап тор­ма­гыз! Ча­кы­рыл­ган­да кил­сә­гез, рәх­мәт­лек кы­лыр­быз!— дип, Мө­хәм­мәд­нең ту­ган­на­рын да ты­ныч­лан­ды­ру җа­ен тап­ты. Алар­га шул гы­на ки­рәк иде, ба­ры­сы бер­дәй сө­е­неш­те­ләр. Җит­мә­сә Хә­ди­чә ха­ным­ны уң­ган­лык­та һәм акыл­лы­лык­та күк­ләр­гә чө­еп мак­тар­га ке­реш­те­ләр. Туй­га да бе­рен­че­ләр­дән бу­лып йө­ге­ре­шеп кил­де­ләр, сүз­ләр­не дә күп сөй­ләү­че­ләр, үз­лә­рен ху­җа төс­ле то­ту­чы­лар алар бул­ды­лар. Ал­ла­һы тә­га­лә­нең ри­за­лы­гы алар­га иреш­сен ин­де!

Мәҗ­лес­тә шак­тый эчеп тә ар­тык юнь­ле сүз­гә акы­лы җит­мә­гән Хо­вай­лид, Хә­ди­чә­нең ата­сы, Мө­хәм­мәд га­ләй­һис-сә­лам өчен бе­раз сә­ер­рәк ке­ше ке­бек то­ел­ды, әле дә ях­шы ва­кы­тын­да кай­тып кит­те, юк­са бү­се­леп кит­те, бө­тен­ләй дә шик­ле гый­ба­рә­ләр әйт­кә­ләп уты­ра баш­ла­ды. Хә­ди­чә­нең ку­лын со­рар­га кил­гәч тә, Хәм­зә­не тың­лап бе­те­рер­гә те­лә­ми­чә, Мө­хәм­мәд­кә авыр-авыр ка­раш­лар таш­лап: “Нәр­сә, ма­лай ак­ты­гы, җи­ңел ге­нә ба­ер­га уй­ла­дың­мы?”— ди­гән сы­ман иде. Дө­рес си­зен­гән икән, хак­тан да фи­ке­ре шул як­ка авыш­кан­лы­гы мон­да кү­рен­гә­ләп ал­ды. Әм­ма дә ике ир­дән тол кал­ган, кы­рык яше­нә җит­кән кы­зы­на ком­сыз­лы­гы ар­ка­сын­да ка­лым бә­я­сен куя бел­де:

— Мин,— ди­де,— аның ата­сы бу­ла­рак — бар­лык мал-мөл­кәт­лә­ре­нә ху­җа, ко­рә­иш нә­се­лен­нән, атам җи­ден­че бу­ын ко­рә­иш, анам шу­лай ук ко­рә­иш­ләр­дән, иң дан­лык­лы нә­сел! Кы­зым Хә­ди­чә Мәк­кә шә­һә­рен­дә, бу яше­нә ка­ра­мас­тан, ун­си­гез­гә кер­гән кыз­лар ке­бек яры­шыр­лык, үзе — чи­бәр, үзе — акыл­лы, үзе — бул­ган, аның бе­лән кем ча­гы­ша ала?

Мө­хәм­мәд­нең ага­сы Хәм­зә аның бу сүз­лә­рен­нән ап­ты­раб­рак кал­ды. Эне­се югый­сә әйт­кән иде бит: “Хә­ди­чә ба­ры­сын да көй­ләп куй­ган. Без­гә әти­се Хо­вай­лид яны­на ба­рыр­га да со­рар­га гы­на ка­ла. Хә­ди­чә­не һич кар­шы­лык­сыз би­рә­чәк!”— дип, әм­ма эш­тә ки­ре­се кү­ре­нә тү­гел­ме соң? Кө­түе бе­лән мал, бай­лык та­ләп ит­сә, кая ки­тә­сең?

Хо­вай­лид үзе­нең сү­зен бе­леп һәм үл­чәп сөй­лә­шә тор­ган ке­ше, әм­ма ком­сыз­лы­гы ба­ры­бер өс­тен чы­га­чак, кү­ре­неп то­ра. Хә­ди­чә ха­ным Мө­хәм­мәд­кә тә­те­мә­я­чәк!

— Мо­ны, со­рап кил­гәч, үзе­гез дә бе­лә­сез­дер?— Хо­вай­лид, юри сы­нап, Мө­хәм­мәд­нең әле үзе­нә, әле вә­ки­ле Хәм­зә­гә те­кәл­де.— Уй­лап кы­на ка­ра­гыз: мин аңар­га бар­лык бай­лык­ла­рын кал­ды­рам, үзе ни­чек те­лә­сә — шу­лай эш­лә­сен!

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском: