Вобраз кікімары ў беларускай міфалогіі.

Акрамя дамавіка з сямействам, у хаце можа жыць Кікімара — бяскрыўдная юная дзяўчына: дзіцё, загубленае да хрышчэння ці праклятае ў чэраве маткай. Часцей за ўсё Кікімары месцяцца там, дзе адбылася забойства ці праклён дзіцяці. Уначы з-пад печкі могуць вылезці малыя, скурчаныя, у вялізных ботах злыдні і нарабіць сапраўдны вэрхал. Кікімара – вельмі старажытны дух, але ў час запісаў фальклору – у ХІХ ст. – ужо не асабліва шкодны. На Беларусі і Украіне яе звалі Мара. Слова Кікімара ўзнікла ад прыстаўлення рускага слова «кіка» ў значэнні птушынага крыку да самастойнага слова «мара». Рускія лічылі, што дух быў шкодны для хатняй птушкі, але ў цэлым у Расеі ён захаваўся мала. У беларусаў і ўкраінцаў гэта лёгкі, як пух, лятучы, празрысты дух, прывід, а ў рускіх – змрочны, грубы, які днём сядзеў за печчу, а па начах шкодзіў. Асабліва Кікімара шкодзіць у «страшныя вечары» (на Каляды) ці нават у адну ноч пад Новы год: тады Яна трэпле і паліць кудзелю, стрыжэ авечак. Увогуле яе часта бачылі за кроснамі.

Гэта дало падставу даследчыкам міфалогіі наблізіць Мару да грэчаскай Мойры – багіні лёсу, што прала нітку чалавечага жыцця. Мара мучыць чалавека ў час сну: душыць, ад яе нямеюць рукі і ногі, цяжка дыхаць. У некаторых мясцінах лічылі, што канкрэтнага вобліку яна не мае, а прымае выгляд розных жывёл і птушак. На Беларусі і Украіне чучала Мары 1 сакавіка насілі па вуліцах і спальвалі як увасабленне зімы. Пад страхой можа жыць Хут – той, хто носіць гаспадару золата і любіць яечню. Не будзем забывацца, што уся гэта міфалагічная супольнасць жыве на плошчы крыху болей за 20м², побач з сям'ёй з 5-6 чалавек.

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском: