Успамінаў Лізаветы Міхайлаўны Міхасёвай, 1902 года нараджэння, жыхаркі в. Гарадзец

...Майго брата папярэдзілі, што немцы ачапілі нашу вёску. I Студзёнку таксама, яшчэ з вечара. Ён адразу ж прыбег да нас. А куды мне было дзявацца? Мой мужык уцёк з іншымі, а я з дзецьмі засталася — Эдзіку было 3 гады, Надзя 2 класы да вайны скончыла. А яшчэ ў тую ноч якраз свіння апарасілася. Куды дзявацца? Мы сядзім, чакаем няведама чаго. Заходзіць паліцэйскі: «А вы яшчэ дома? — пытае.— Ідзіце да шляху»,— загадвае. Сагналі нас у адну кучу. Сталі біць людзей і дапрошваць: «Кармілі бандытаў з лесу?» Галікава Антона, Тарасава Мішу, Аркадзя Мельнікава білі, вельмі Дуню Мінчукову білі. I ўсё за партызан. Тут генерал ці нейкі чын высокі з Быхава прыляцеў на машыне. «Разыходзьцеся»,— перавёў яго загад праважаты. Толькі гэта нас і выратавала. А ўсё Вера Дамброўская арганізавала. Да вайны яна доўгі час працавала ў нас акушэркай. У вайну ў яе, у Быхаве, кватараваў той генерал. Калі даведалася ад пераводчыка, што Гарадзец паехалі паліць, упэўніла яго, што тут невінаватыя людзі жывуць. А на выгане ўжо хаты гарэлі. Мы разбегліся, каб свае манаткі з хаты вынесці. I не ведалі яшчэ, што каля царквы нашых людзей у яму клалі кулямі. Я бегла глядзець, дзе людзі, і прабеглася па той яме, па людзях сваіх, значыцца, прысыпаных пяском. А побач з ямай той немец стаяў, прыгразіў аўтаматам мне. Сцярог відаць, каб не выкапалі...

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском: