З успамінаў Ягора Емяльянавіча Гаўрыленкі, жыхара в. Гута Рамяняцкая, удзельніка абароны Брэсцкай крэпасці

У Чырвоную Армію я быў прызваны Быхаўскім райваенкаматам у 1938 г. і накіраваны ў 44-ы стралковы полк. Камандаваў палком маёр Гаўрылаў. У 1941 годзе полк размяшчаўся ў адной з казарм Брэсцкай крэпасці. Наша рота знаходзілася на першым паверсе казармы.

У суботні вечар 21 чэрвеня 1941 г. да 24 гадзін глядзелі кінафільм. Пад раніцу, калі ўсе, акрамя дзяжурных і вартавых, спалі, пазванілі пагранічнікі і паведамілі, што гітлераўцы парушылі граніцу. А потым пачаўся артналет на крэпасць. Першым снарадам быў забіты дзяжурны па роце, другім зачапіла нары, запальны разарваўся пасярод памяшкання. Многа забітых і параненых, а потым снарады ляцелі ўжо бесперапынна. Тыя, хто застаўся ў жывых, у тым ліку і я, кінуліся ў падвал. Артабстэл працягваўся гадзіны дзве. Калі развіднела, страляніна спынілася. Да нас у падвал спусціўся камандзір роты Зібнеў, аддаў каманду ўзяць зброю і заняць месца каля амбразур.

Углядаюся і бачу, што да рэчкі Мухавец сцяной рухаецца варожая пяхота, каб фарсіраваць раку. Дружным агнем мы адбілі атаку, на месцы бою засталося шмат варожых трупаў. А потым наляцелі нямецкія самалёты. Ішлі яны хваля за хваляй. А потым зноў атака пяхоты. Камандзір палка маёр Гаўрылаў у гэты час наводзіў парадак на лініі абароны. Яго прысутнасць і бясстрашша натхнялі ўсіх нас. Пасля налету авіяцыі я заўважыў 3 нямецкія танкі, пад прыкрыццем якіх рухалася пяхота. Адзін танк мы падбілі, 2 павярнулі назад. Мы з сяржантам (прозвішча яго не памятаю) атрымалі загад устанавіць тэлефонную сувязь з сусуднім палком. Пры выкананні загаду сяржант быў забіты, у мяне на плячах асколкам снарада пашкодзіла катушку з кабелем.

Потым па загаду камандзіра роты Зібнева мы бралі са складу мяшкі з мукой і рабілі ўкрыцце для кулямётаў і людзей. Пяцёра сутак абаранялі рубеж.

А пасля наша рота атрымала загад фарсіраваць раку Мухавец. З намі быў камандзір роты Зібнеў, сібірак, чалавек валявы, смелы, адважны, каманды аддаваў дакладныя. Мы пераплылі раку і паспрабавалі адбіць фашыстаў ад моста. Вораг адкрыў шалёны агонь. Давялося павярнуць назад у крэпасць. Налеты варожай авіяцыі не спыняліся ні на адзін дзень. Цераз мост нам прабрацца так і не ўдалося. Вораг, відаць, нас абышоў.

На адзінаццаты або дванаццаты дзень вайны (дакладна не памятаю) ма атрымалі загад пераплысці Мухавец і разведаць сілы ворага. Уплаў учатырох перабраліся на другі бераг. Калі вярталіся назад, наткнуліся на гітлераўцаў і пасля жорсткага бою трапілі ў палон. Нас загналі ў нейкі хлеў, замкнулі, там было многа жанчын і дзяцей. Зібнеў сказаў, што трэба любымі сродкамі вырвацца. Падкапаліся пад сцяну, Зібнеў, я і яшчэ чалавек дзесяць з намі ўцякалі з хлява. Пры падыходзе да рэчкі мы патрапілі на варожую засаду. Шэсць чалавек было забіта, а я, хоць і быў паранены, застаўся ў жывых. Аб сваім бясстрашным ротным Зібневе з таго моманту і да гэтага часу нічога на жаль, не ведаю…

У ліпені 1941 …

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском: