СА­ЛАМ­ГА МАЙ КУН­ГАН 46 страница

— Юк шул, энем!— ди­де абый, Мө­дә­мир­нең үз юлы бе­лән ки­тү­ен те­ләп.

— И-и-и,— ди­де төн­ге ку­нак, бол­дыр­га өч литр­лы бан­ка­сын ку­еп, авы­зын­да са­сы тә­мә­ке­сен ка­бы­зып.— Сез­дә бул­ма­са, без­дә бар ул! Баш­лан­ма­ган. Бер ди­гән! Өч литр­лы! Ме­нә!.. Сый­ла­ныйк... Ми­нем өчен пүч­тәк ул! Ме­нә шу­шы кул­ла­рым исән бул­сын­нар!

А­ның җил­кә­гә сал­ган ка­ты һәм көч­ле кул­ла­ры чын­нан да эш­чән икән­ле­ген дә­лил­ли алыр­лык иде­ләр.

— Шу­лай тү­гел­ме?— Шун­да ул дә­лил өчен бу кө­не­нең нәр­сә бе­лән үтү­ен сөй­ләр­гә ки­рәк тап­ты: — Ир­тән­нән эш­тә бул­дым, егет­ләр. Хә­ми­гә мун­ча­сын бе­тер­дем. Ише­ген яса­дым, тә­рә­зә­сен куй­дым. Хә­зер аның ләү­кә­сен дә ос­та­дан кор­ды­ра­лар бит, ча­ра­ча­сын да... Ме­нә бу­сы — “п­ре­ми­я­ли”... Ки­бет­тән ара­кы та­ба ал­ма­ган­нар. Хә­ер, кө­меш­кә ях­шы­рак та әле ул! Кө­меш­кә ди­ләр­ме әле аны?

Ул со­ра­вы­на җа­вап көт­те. Мин әйе ди­яр­гә ти­еш идем. Зә­бир абзый малае чын­нан да шу­шы сүз­не ге­нә көт­кән икән шул. Әй­те­леп ку­е­лу­га, шун­да ук сү­зем­нең ко­е­ры­гы­на үзе­не­кен та­гып, без­не бе­те­реп кыс­тар­га то­тын­ды:

— Әй­дә әле, абый­лар... Ста­кан юк­мы­ни? Ка­зан­нан тан­сык ри­зык­лар да алып кайт­кан­сың­дыр!

А­ны шу­шы ки­леш ке­нә оза­тып җи­бә­рү ях­шы тү­гел иде. Кү­ңел тар­лы­гын күр­сәт­кән ке­бек то­е­лыр я.

— Абый, алып чык­мый­сың­мы?— ди­гән ге­нә идем, Мө­дә­мир ка­бат сүз бал­кы­шы­на кү­мел­де:

— Ут кү­реп кер­дем! Мин әй­тәм, бө­тен авыл йок­лап бет­кән. Ә сез­нең ишек ал­дын­да — ут яна, лам­па. Әһә, дим, ку­нак кайт­кан бо­лар­га! Ке­рим, сый­лыйм әле үз­лә­рен! Мин бит сәр­хүш-ал­ко­го­лик тү­гел, ял­гы­зым гы­на өч литр­ны чү­ме­реп бе­те­рер­гә... Әйе!.. Ях­шы бул­ды әле ке­рү­ем!

Ул ара­да абый ста­кан­нар һәм ка­бар­га ри­зык­лар алып чык­ты. Мө­дә­мир исә кө­меш­кә­сен бү­леп куй­ды:

— Әй­дә­гез, исән-сау­лык­ка!— дип, кү­тә­рер­гә тәкъ­дим ит­те. Эчеп җи­бәр­гә­нен­дә йө­зе дә сы­тыл­ма­ды. Ме­нә хә­зер фу­раж­ка­сын са­лып ис­нәр ке­бек иде, әм­ма ка­бым­лык­ка ри­зык ки­сә­ген дә йот­ма­ды. Һа­ва алып, җил­кә­сен кай­тар­ды да:

— Шәп үт­те!— дип ке­нә куй­ды.— Ни­гә эч­ми­сез әле?..

Со­ра­вын җа­вап­сыз кал­ды­ру­ны да оны­тып, бе­раз­дан җыр суз­ды. Ба­шы кың­гыр са­лын­ган, ка­раң­гы­лык­ка чум­ган дөнь­я­ны гү­я­ки ко­чак­лап алыр сы­ман иде:

— Та­гы­лый да та­гы­лый шу­шы, һай,

­Чиш­мә­ләр­нең сал­кын су­ла­ры,

­Бат­кан җир­лә­рен­нән чык­мый ла ай,

­Си­рәк лә бу­ла бәй­рәм-туй­ла­ры...

А­ңа ку­шы­лып җыр­лау тү­гел, оны­ты­лып тың­лар­га гы­на кал­ган иде без­гә. Бе­рен­че­дән, бу җыр­ның кө­ен тәүге ише­тү­е­без, икен­че­дән, ни мин, ни абый аның сүз­лә­рен­нән бер ге­нә кә­ли­мә­сен дә бел­ми­без.

— Ерак­лар­дан кил­гән ак­кош­лар­ның

­Кау­рый­ла­ры са­ен бер ка­ләм,

­Ми­нем ге­нә си­ңа яз­ган­нар­ның

­Сү­зе са­ен күз­дән­ яшь алам...

Бу җыр­ның көе га­җә­еп ма­тур, әм­ма сүз­лә­ре бик үк аң­ла­шы­лып җит­мә­гән сы­ман­рак то­ел­ды. Мө­дә­мир оны­ты­лып су­лыш ал­ган­да со­рар­га дип абый­га эн­дәш­мәк­че идем, ә ул, төрт­кән сул ку­лым­ны чит­кә кай­та­рып:

— Тың­лыйк әле, бүл­дер­мә,— ди­де. Ә Мө­дә­мир җыр­ла­ды да җыр­ла­ды:

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском: