Па крыніцах атрымання інфармацыі.

А) Слоўныя метады дазваляюць у кароткі тэрмін перадаць вялікую па аб'ёме інфармацыю.(аповяд, гутарка).

Б) Наглядныя - ужыванне ў працэсе навучання нагляднага дапаможніка і тэхнічных сродкаў. (метад ілюстрацый, метад дэманстрацый).

в) Практычныя - заснаваныя на практычнай дзейнасці вучня, у выніку якой фарміруюцца практычныя ўменні і навыкі.(практыкаванні, лабараторныя, практычныя)

2. Па характары ўзаемадзейнасці настаўніка і вучняў:

А. тлумачальна-ілюстрацыйны

Б. рэпрадуктыўны (узнаўленне)

В. метад праблемнага выхавання і выкладання

Г. пошукавы (эўрыстычны)

Д. даследчы (творчы)

3. Па асноўных кампанентах дзейнасці настаўніка:

А. метады арганізацыі і ажыццяўлення вучэбна-пазнавальнай дзейнасці: славесны, наглядны. Практычны, рэпрадуктыўны. Праблемны, індуктыўны, дэдуктыўны, праца пад кіраўніцтвам настаўніка

Б. метады навучання. Стымулявання і матывацыі: метады фарміравання абавязка і адказнасці, інтарэсаў

В. метады кантролю і самакантролю: вусны, пісьмовы, лабараторны і практычны і гд.

Метад рэалізуецца праз прыём – састаўная частка метаду навучання

Сродкі навучання - матэрыяльныя або ідэальныя аб'екты, якія выкарыстоўваюцца для засваення навучэнцамі ведаў.

Асноўныя функцыі сродкаў адукацыі:

1.Інфармацыйная; 2.Кантрольная; 3.Дапаможная (дапамагае ўспрымаць матэрыял);4.Падтрыманне пазнавальнай цікавасці; 5. Даступнасці матэрыялу; 6.Робіць цікавейшай самастойную працу навучэнцаў

Класіфікацыя сродкаў адукацыі:

1. Натуральныя сродкі: а)жывыя аб'екты, б)нежывыя натур. аб'екты, в)гербарыі, калекцыі.

2. Выяўленчыя: табліцы, макеты, схемы, дыяграмы, карты.

3. Тэхнічныя: мікраскоп, лупа, кампутар.

4. Сродкі навучання на друкаванай аснове.

5. Аўдыёвізуальныя: відэафільмы, слайды.

6. Дыдактычныя матэрыялы: дэманстрацыйны і раздатачны матэрыял.

Умовы выбару метадаў навучання залежаць ад

1. агульных мэт адукацыі, выхавання і развіцця вучня і асноўных патрабаванняў суч.дыдактыкі

2. асаблівасцей зместу і метадаў дадзенай навукі і вывучаемага прадмета, тэмы

3. Асаблівасці методыкі выкладання канкрэтнай вучэбнай дысцыпліны

4. Мэты, задач і зместу матэрыялу канкрэтнага ўрока

5. Часу, адведзенага на вывучэнне мвтэрыялу

6. Узроставых асаблівасцей вучняў, іх пазнаваўчых магчымасцей

7. Узроўня падрыхтоўкі вучняў (адукаванасці, развіцця і выхаванасці)

8. Матэрыяльнай базы навучальнай установы, наяўнасці абсталявання, наглядных і тэхнічных сродкаў

9. Магчымасцей і здольнасцей настаўніка, узроўня тэарэт і практычнай падрыхтаванасці, метад. майстэрства і яго ўласных якасцей.
12. Формы арганізацыі навучання і іх развіццё ў дыдактыцы. Індывідуалізацыя і дыферэнцыяцыя навучання.

Форма арганізацыі навучання - гэта устойлівая арганізацыя педагагічнага працэсу, якой уласцівыя сістэматычнасць і цэласнасць, пастаянства складу ўдзельнікаў, наяўнасць вызначанага рэжыму правядзення.

Віды форм навучання: індывідуальныя, індывідуальна-групавыя, калектыўныя, класныя і пазакласныя, школьныя і пазашкольныя і інш. (указаць + і -)

Індывідуальная форма навучання - навучэнцы выконваюць заданні індывідуальна, у хаце настаўніка або вучня. Дапамога настаўніка выступала альбо непасрэдна, альбо ўскосна, аказваемая вучню праз вывучэнне ім падручніка. Прыкладам непасрэдных і індывідуальных кантактаў настаўніка і вучня ў сучасных умовах з'яўляецца рэпетытарства.

Індывідуальна-групавая форма - заняткі настаўнік вядзе з цэлай групай дзяцей, узровень падрыхтоўкі якіх быў розны. Настаўнік вёў навучальную працу з кожным вучнем асобна. Ён па чарзе пытаў у кожнага вучня пройдзены матэрыял, тлумачыў кожнаму ў асобнасці новы матэрыял, даваў індывідуальныя заданні.

Калектыўныя формы - навучэнцы прыблізна аднаго ўзросту і ўзроўня падрыхтоўкі складаюць клас, які захоўвае ў асноўным пастаянны склад на ўвесь перыяд школьнага навучання; клас працуе па адзіным гадавым плане і праграме паводле пастаяннага раскладу.

Індывідуалізацыя - ажыццяўленне прынцыпу індывідуальнага падыходу, арганізацыя навучальнага працэсу з улікам індывідуальных асаблівасцяў навучэнцаў, якая дазваляе стварыць аптымальныя ўмовы для рэалізацыі патэнцыйных магчымасцяў кожнага вучня. (карткі, індывідуальныя рознаўзроўненыя заданні)

У школьнай практыцы індывідуалізацыя заўсёды адносная па прычынах:

1) звычайна ўлічваюцца індывідуальныя асаблівасці не кожнага вучня

2) улічваюцца толькі вядомыя асаблівасці (напрыклад, агульныя разумовыя здольнасці);

Дыферэнцыяцыя навучання – форма арганізацыі вучэбнай дзейнасці школьніка сяр. І старшага ўзросту, улічваючы схільнасці. Інтарэсы і здольнасці (факультатывы, профілі, падгрупы)

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском: